15 Ιουν 2010

Διστακτικότητα..

Έχω πολλά θέματα στο μυαλό μου, αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να γράψω κανένα τον τελευταίο καιρό. Πολλά συνέβησαν και συμβαίνουν και έχω αποσυντονιστεί τελείως.

Έχω κάποιες αναρτήσεις ξεκινημένες, αλλά το μυαλό δε συμαζεύεται να τις ολοκληρώσω. Έπειτα σκέφτομαι και προβληματίζομαι μπας κι ένα από τα άτομα που θέλω να γράψω γι'αυτό, διαβάσει αυτό που γράφω και καταλάβει ότι μιλώ γι'αυτό. Θέλω να γράψω για να θυμάμαι τι έγινε, αλλά δε θέλω να το διαβάσει. Φυσικά υπάρχει πολύ μικρή πιθανότητα για κάτι τέτοιο, αλλά δεν είναι και μηδενική. 

Έτσι κι αλλιώς όλες οι ιστορίες που γράφω για άτομα του παρελθόντος (φιλικά και όχι μόνο) είναι με αλλαγμένα τα ονόματα και κάποια χαρακτηριστικά για να μην αναγνωρίζονται εύκολα. Παρόλα αυτά ξέρω ότι αν αυτό το άτομο διαβάσει θα θυμηθεί και θα καταλάβει από ποιον έχει γραφτεί η ιστορία. Έλα όμως που θέλω να τη γράψω! 

Νιώθω ότι με βοηθά αφάνταστα να γράφω για καταστάσεις και άτομα του παρελθόντος. Λες και είναι η τελευταία πινελιά σε σχέσεις που τέλειωσαν και μερικές απ'αυτές ακόμα στοιχείωνουν τη σκέψη μου. Όταν τις γράψω εδώ έχω βρει ότι τα φαντάσμα τους ησυχάζουν και τις ξεχνώ εντελώς πια. Είναι σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας. Και μιλώ τόσο για φιλικές σχέσεις που έληξαν άδοξα, όσο και για ερωτικές. 

Το φιλαράκι - Σοφία Βόσσου

Στο τηλέφωνο φοβάμαι να σε πάρω να σου πω
πόσο μόνη νιώθω
στους διαδρόμους του μυαλού μου τώρα σε αναζητώ
με μεγάλο πόθο

Δεν τη βρίσκω την άκρη
πουθενά και πες μου τι να κάνω
έχω γεμίσει ασφυχτικά
με καπνό το δωμάτιο ως απάνω
και ο χρόνος μού γελάει σαν μωρό

Πού να γείρω το κορμί μου
όταν γυρνάω απ’ τα μπαρ
κι απ’ τα ξενύχτια

Πού να βρω ένα φιλαράκι
να μου πει πως μ’ αγαπάει στ’ αλήθεια
αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί

Μοιάζει η νύχτα μακριά σου να ’ναι ερεθιστική
σαν την αμαρτία
μα η μορφή σου δραπετεύει από κρυψώνα μυστική
με χτυπά με βία

Δεν τη βρίσκω την άκρη
πουθενά και πες μου τι να κάνω
έχω γεμίσει ασφυχτικά
με καπνό το δωμάτιο ως απάνω
και ο χρόνος μού γελάει σαν μωρό

Ούτε εσύ έχεις τη λύση να μου δώσεις που γυρεύω
τη λύση που ζητάω
μπλοκαρισμένος από χρόνια στα δικά σου τα γρανάζια
που για μέρες τραγουδάω

Δεν τη βρίσκω την άκρη
πουθενά και πες μου τι να κάνω
έχω γεμίσει ασφυχτικά
με καπνό το δωμάτιο ως απάνω
και ο χρόνος μού γελάει σαν μωρό

Στίχοι: Σοφία Βόσσου
Μουσική: Σοφία Βόσσου
Πρώτη εκτέλεση: Σοφία Βόσσου
πηγή: www.stixoi.info 



 


αφιερωμένο σε μια φίλη παλιά που μου λείπει τώρα τελευταία..

17 σχόλια:

  1. Ανώνυμος15/6/10, 9:09 μ.μ.

    Κατι σαν το Κιτάπι των Αναμνήσεων...

    Κάπως έτσι έχω κι εγω το blog μου!

    Σαν θυρίδα σκέψης....και τελικά λειτουργει!

    Πολύ ομορφη η ανάρτηση σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εμένα πάλι δεν με νοιάζει. Συνήθως αναφέρω κανονικά ονόματα και καταστάσεις. Οι πιθανότητες να αναγνωρίσει κάποιος τον εαυτό του είναι ελάχιστες, αλλά κι αν γίνει τι έγινε?

    Στο κάτω κάτω, τους κάνω και διάσημους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αφού σε βοηθάει γιατί να μην τα γράφεις? Δεν εκθέτεις κανέναν, ειδικά αν αλλάζεις και τα ονόματα :) Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό που λες ακριβώς το ίδιο κι εγώ. Μάλλον σκεφτόμαστε το ίδιο, θέλουμε να βγάλουμε τις σκέψεις μας αλλά κάπου μπλοκάραμε.
    Αλλά μετά κατάλαβα ότ τα πιο απλά πράγματα μας έρχονται απλά και τα γράφουμε απλά. Ενώ όταν κάτι το σκεφτόμαστε πολύ, κάπου στη πορεία μπερδεύουμε τις λέξεις με τις σκέψεις.
    Πολλά απ'αυτά που έγραφα, μου ήρθαν αυθόρμητα, εκείνη τη στιγμή.
    Προσπάθησέ το! =))

    Μπαι δε γουει, κι εμένα με βοηθάει να τα γράφω ώστε να τα ξαναδιαβαζω μετα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Merlin όντως λειτουργεί σαν κουτάκι αναμνήσεων :) Φτάνει να μη γίνει κουτί της Πανδώρας! :)))
    Καλημέρα!

    s_pablo τους κάνεις διάσημους ομως δεν ξέρεις αν θέλουν να γίνουν. Εγώ πάλι προσπαθώ να μην αναγνωρίζονται για καλού και για κακού. Για το συγκεκριμένο άτομο που ετοιμάζω ανάρτηση ξέρω ότι διαβάζει μπλογκς κι έχω χρόνια να επικοινωνήσω. Δε θα'ναι κάπως σοκ να διαβάσει τώρα κάποια πράγματα από τη δική μου οπτική γωνία;

    Dorothy μου θα τη γράψω κι αυτή την ιστορία σίγουρα και θα την αναρτήσω. Απλά είναι και μεγάλη και θα μου πάρει καιρό να την περιορίσω κάπως για να μην είναι κουραστική. Πως να συμπηκνώσεις εμπειρίες κι αναμνήξσεις δεκαετίας σε λίγες γραμμές;

    sarper? συμφωνώ απόλυτα σ'αυτό που έγραψες. Κι εγώ απλά προσπαθώ να γράφω. Είναι ομως κι οι αναμνήσεις που'ναι καμιά φορά μπερδεμένες με σκέψεις, με επιθυμίες, με ένα σωρό άλλα θέματα και πρέπει να τις ξεκαθαρίσεις για τις προβάλεις γυμνές. Τουλάχιστον αυτό προσπαθώ να κάνω. Δε μ'αρέσει να ωραιοποιώ άτομα και καταστάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γράψε απλά αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις,δεν κακό!!
    Καλό υπόλοιπο μέρας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος16/6/10, 11:05 π.μ.

    Άκου τι θα κάνουμε!
    Στειλε μου το περιστατικό και θα το αναρτήσω εγω....για σενα!

    Έτσι δε θα σε πάρει χαμπάρι το άτομο που δεν θες να το διαβασει!

    αχαχαχα

    Πάντως κατά τη γνώμη μου δεν θα πρεπει να σε προβληματιζει να γραψεις κατι που συνεβη!
    ΑΚομη κι αν το διαβασει αυτός που εμπλέκεται ίσως να καταλάβει καποια πράγματα και λυθουν πιθανες παρεξηγήσεις!

    καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σε καταλαβαίνω...
    Είναι σίγουρα ένα είδος ψυχοθεραπείας.
    Αν το ένστικτό σου όμως, σου λέει να μην το κάνεις σ' αυτή την περίπτωση, τότε νομίζω ότι ίσως και να ήταν καλό να το ακούσεις. :)
    You never know...

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος16/6/10, 1:11 μ.μ.

    αχ, κι εγώ μερικές φορές έτσι νιώθω. παντως η ιδέα του να το δημοσιεύσεις σε άλλο blog είναι πολύ καλή. βάλε και το λινκ σου από κάτω, όλοι θα ξέρουν ποιος το έγραψει, αλλά η πιθανότητα το συγκεκριμενο άτομο να το διαβάσει είναι .... ε πολύ μικρή..

    Ξεκινας ανώνυμα, στη πορία όμως πολλοί γνωστοί ξέρουν ποιος είσαι..... τώρα εγώ σκέφτομαι να αρχίσω ένα καινούργιο, που δεν θα το ξέρει κανείς και να βγάλω εκεί τα εσωψυχά μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φούλη μου αυτό θα κάνω :)
    Καλό απόγευμα!

    Coula είναι κι αυτό μια ιδέα ;)
    Για να λυθούν παρεξηγήσεις δε νομίζω. Αν το διαβάσει θα δημιουργηθούν όμως :)))
    Καλή σου μέρα!

    Lilith μου γλυκιά κι αγαπημένη έχεις δίκιο το ένστικτο σπάνια με έχει ξεγελάσει. Αλλά μερικές φορές το μπερδεύω με το φόβο...
    Φιλάκια

    globalgreek όντως καλή ιδέα που ίσως εφαρμόσω στο μέλλον ίσως να έχω εφαρμόσει όμως ήδη... :)
    άντε με το καλό στο νέο εσωτερικό εγχείρημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αν σου κάνει καλό να γράψεις, να γράψεις καλή μου. Μου έχει τύχει και εμένα πολλές φορές αυτό που περιγράφεις αλλά τελικά αποφάσισα στη ζωή μου αυτό που θέλω να γράψω στο blog μου να είναι απλά με τέτοιο τρόπο που δεν θίγει και αν το κάνει θα έχει λόγο. Δεν θα κρυβόμαστε και από το κόσμο. Ο κόσμος του ιντερνετ είναι μεγάλος, όντως, γράψε αυτό που θές, αύριο θα το διαβάζεις και όντως θα κάνεις τη ψυχανάλυσή σου. Αν τώρα σου λείπει η φιλενάδα σου, πάρτην κανα τηλέφωνο ρε αγάπη μου, στο λέω από πείρας. Και εμενα μου λείπει μια φίλη που μεγαλώσαμε μαζί αλλά τα έχει φέρει η ζωή έτσι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. αν θέλεις στείλε μας μέηλ με τα γεγονότα, κι εσύ να τα γράψεις, κι εμείς να τα διαβάσουμε ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Estrella δεν είναι θέμα αν θα θίξω άτομο απλά μερικές η γυμνή αλήθεια πονά :)

    Ουφ είναι κι αυτή μια ιδέα. Νομίζω όμως ότι θα γράψω τι έγινε (είναι και μεγάλη ιστορία) και θα το ανεβάσω κάποια στιγμή. Αν το διαβάσει το διάβασε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. συνηθως φοβόμαστε οταν δε θέλουμε να χάσουμε και την τελευταία μικρή ελπίδα για επανασύνδεση με ένα άτομο το οποίο μας πλήγωσε καιόχι αναγκαστικά ερωτικά...μήπως παίζει και αυτό το ενδεχόμενο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ότι έληξε άδοξα ήταν να τελειώσει είτε για να ξαναρχίσει πιο μετά είτε για να μην αρχίσει ποτέ ξανά. Κάνε την αυτοκριτική σου, βάλε τα πράγματα σε μια τάξη και προχώρα. Τα καλύτερα (δεν) έρχονται! :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γλαύκη παίζει ναι. Ίσως θέλω να τα ξαναβρώ μ'αυτή την παλιά φίλη γιατί περάσαμε πολλά μαζί. Απλά δεν ξέρω πως να την πλησιάζω ή αν αξίζει να το κάνω. Το σκέφτομαι πάντως.

    Κίρκη όντως ήταν για να τελειώσει. Δε λέω ότι δεν έφταιξα, σε σημείο όμως που δεν φαντάζεται εύκολα κάποιος. Ίσως γιατί η πολλή ανεκτικότητα καμιά φορά είναι χειρότερη απ'την έλλειψη ανεκτικότητας. Κάποτε. Τώρα αν έρχονται καλά ή όχι θα δείξει αλλά ελπίζω έτσι να'ναι και να'ρθουν γρήγορα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. όλοι νιώθουμε κάπως έτσι. Και εγώ έχω πολλούς φίλους με τους οποίους χάθηκα για διάφορους λόγους, και μου λείπουν, όμως η αλήθεια είναι οτι δρόμος που δεν περπατιέται χορταριάζει και κάποιες φορές απλά δε γίνεται να γυρίσεις πίσω. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι βέβαια κάτι στο οποίο δεν υπάρχουν ούτε και θα υπάρξουν ποτε κανόνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...