29 Απρ 2009

Ακροβάτης

Τι είναι η ζωή; Μια σειρά ασκήσεων σε τεντωμένο σχοινί.. μερικές φορές και σε σπασμένο γυαλί.

Ξεκινώντας ισορροπείς πιο εύκολα. Οι διαδρομές γίνονται με τη διαίσθηση οδηγό.. κάποτε με τα μάτια κλειστά, γελώντας, ουρλιάζοντας, με κλάματα στα μάτια.

Όσο περνά ο καιρός.. προσπαθείς να κάνεις ασκήσεις ακριβείας.. ή να πέσεις απ’ το σχοινί να τσακιστείς.. βλέπεις όλες τις πιθανότητες ανοικτές μπροστά σου. Δε ξέρεις τι να διαλέξεις. Τα θες όλα. Δε θες τίποτα απολύτως. Θες να υπάρχεις. Θες να χαθείς, να αφεθείς. Χάνεις την ισορροπία σου, παραπατάς.. μα συνεχίζεις..

Μεγαλώνοντας αρχίζουν οι διαδρομές σε σπασμένο γυαλί. Κόβεσαι.. ματώνεις.. πονάς.. αλλά συνεχίζεις. Παλεύεις. Και κάποια στιγμή.. αργά ή γρήγορα. Βρίσκεις πάλι κάποιου είδους ισορροπία. Σκέφτεσαι "που θα πάει θα ισορροπήσω κάποια στιγμή και θα κάνω τις διαδρομές όπως παλιά, σχεδόν με τα μάτια κλειστά".

Όσο περνούν τα χρόνια όμως, όσο οι πληγές, οι πτώσεις, πληθαίνουν.. σιγά-σιγά αρχίζεις να κατανοείς.. ότι οι ασκήσεις ισορροπίας εκεί θα’ναι.. μια ζωή.

Κι ας λες ότι αγαπάς τα άκρα. Κι ας είσαι άτομο των άκρων. Πάντα κρύο ή ζέστη. Πάντα άσπρο ή μαύρο. Πάντα τέλος ή αρχή. Πάντα όλα ή τίποτα. Ποτέ το χλιαρό, το γκρίζο, το μέσο, το κάτι.

Θεΐκή χαρά, αγαλίαση, ηρεμία. Ή.. Απελπισία, τρικυμία, καταστροφή.

Σε κουράζουν οι ακραίες μεταπτώσεις, σε γεμίζουν πληγές, ουλές. Σε φτάνουν στα όρια σου. Τα ξεπερνάς. Φτάνεις στα νέα. Τα ξεπερνάς κι αυτά. Τα πάνω είναι πολύ ψηλά, ως τα ουράνια. Τα κάτω είναι μαύρα, σκοτεινά. Σε πετάνε σε βάθη που δεν ήξερες πως υπάρχουν, σε γκρεμοτσακίζουν στα τάρταρα. Χάνεις τον εαυτό σου.

Οι ισορροπίες λες έχουν χαθεί..; Ή μήπως δεν υπήρξαν ποτέ; Μήπως τις είχες φανταστεί;

Κουράζουν τα άκρα σου κι αυτούς που σ’αγαπούν.. τους δοκιμάζουν.. ξανά και ξανά και πάλι κι άλλη μια φορά και ξανά και ούτω καθεξής. Πόσο θα αντέξουν;

Πόσο θα αντέξεις; Μπορείς; Θέλεις;

Κι ακροβατείς.. Ακροβατείς σαν ακροβάτης σε τεντωμένο σχοινί, σε σπασμένο γυαλί. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Ακροβατείς.

5 σχόλια:

  1. Το τραγουδάκι νομίζω τα λέει όλα

    Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
    για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται
    Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
    και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει

    Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
    πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό
    Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς
    να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

    Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
    που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ
    Μύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
    μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προσυπογράφω 100%! Πολύ όμορφη ανάρτηση :)))

    Φιλιά και καλημέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτή είναι η ζωή. Αν όλα ήταν εύκολα δεν θα είχε νόημα.... τουλάχιστον δεν βαριέσαι.... Πέφτεις ξανασηκώνεσαι... Νομίζω ότι το δίχτυ υπάρχει, απλά είναι φτιαγμένο από πετονιά και όταν είσαι ψηλά δεν το βλέπεις.... Καλό μήνα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...