24 Μαρ 2009

Έμεινες

Σ’ έχασα μα δε σ’ είχα ποτέ μου. Τα μάτια στεγνά. Δάκρυα δεν μπορούν να τρέξουν. Τι παράξενο εγώ που κανονικά κλαίω με το παραμικρό, τώρα μόνο να βουρκώνω μα να μη μπορώ να κλάψω.

Κι ας μου λείπεις, κι ας πονώ.

Δεν το παραδέχομαι όχι. Ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου. Μα είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου που ουρλιάζει για σένα. Κάνω κανονικά τις δουλειές μου. Συμπεριφέρομαι όπως πάντα στους γύρω..

Αλλά μου λείπεις. Μου λείπεις.

Τις ώρες που ηρεμώ, σε σκέφτομαι. Προσπαθώ να το αποφύγω μα είναι μάταιο. Νομίζω όσο το παλεύω τόσο το προκαλώ. Καλύτερα να αφήνω τον εαυτό μου να το νιώθω.

Έτσι κι αλλίως κάποια στιγμή θα περάσει κι αυτό. Τι σημασία έχει αν μου λείπεις σωστα; Καμιά. Η ζωή τραβά μπροστά και συ έμεινες πίσω.

4 σχόλια:

  1. Καλημέρα Δωροθέα.Πόσο μου θύμισε δικές μου στιγμές...Και είναι τόσο δύσκολες αυτ'ες οι στιγμές ηρεμίας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι εξαιρετικά δύσκολες γιατί σου θυμίζουν αυτά και αυτούς που σου λείπουν. Οι αντιστάσεις, η λογική εκείνες τις στιγμές δεν έχουν δύναμη και σου έρχονται όλα μαζεμένα. Και καμιά φορά χάνεις τον ύπνο σου.
    Δεν μπειράζει χαλάλι.
    Better to have loved and lost than to not have loved at all :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πάντα κάτι θα μας λείπει.. Το θέμα είναι να μπορούμε να ζούμε έστω και με τη νοσταλγία του και να μη βαλτώνουμε.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπάρχει η νοσταλγία αλλά θέλει καιρό για να γίνει γλυκιά. Στην αρχή, μόλις έχει γίνει ό,τι έχει συμβεί, όλα σου φαίνονται πικρά. Αλλά με τον καιρό, βλέπεις τα πράγματα αλλιώς.
    Όμως λίγα, ελάχιστα πράγματα στο τέλος αξίζουν να τα νοσταλγείς νομίζω. Όταν κάνεις ξεσκαρτάρισμα μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...