Εμμονές - Μίσος και Έρωτας

Είναι άραγε το μίσος η άλλη όψη του έρωτα;

Γιατί κάθε φορά που ερωτεύτηκα παράφορα ένιωσα στο τέλος, μετά τη λύπη, την απογοήτευση, το θυμό, τον πόνο... Μετά από πολλά άλλα συναισθήματα ένιωσα μίσος. Μεγάλο μίσος. Άσβεστο. Μίσος σε σημείο να θέλω να κάνω κακό του άλλου. Να θέλω να του βγάλω τα μάτια. Να τον καταστρέψω. Να τον αφανίσω.

Ίσως για μένα η άρρωστη πλευρά του έρωτα να γίνεται από ένα σημείο κι έπειτα εμμονή. Όσο δεν έχω κάποιον τόσο να παθιάζομαι, να πορρώνομαι, ν' αρρωσταίνω. Και καταντώ κάποια στιγμή μανιακή. Σαν τον ναρκωμανή που πρέπει να πάρει τη δόση του για να μπορέσει να περάσει τη μέρα "φυσιολογικά".

Κι απ΄ την άλλη γουστάρω να πονώ. Να υποφέρω. Να θυμάμαι και να κλαίω. Να κτυπιέμαι. Να ουρλιάζω. Να μισώ. Να παθιάζομαι. Ίσως έτσι να αισθάνομαι ζωντανή.

Θέλω όμως το δυνατό πάθος στη ζωή μου. Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να το αποζητά. Να το ψάχνει.

Ξέρω ακούγεται και μάλλον είναι μαζοχιστικό όλο αυτό. Λες και θέλω να κτυπώ το κεφάλι μου συχνά πάνω σε ένα τοίχο μέχρι να δω σε ποια επιτέλους στιγμή θα το σπάσω.

Παλιά συμπαράσερνα και τον "άλλο" μες τις εμμονές και τα πάθη μου. Τον βασάνιζα κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά. Πλέον έχω "ωριμάσει" και δεν το κάνω. Δε σημαίνει όμως ότι εγώ προσωπικά βασανίζομαι λιγότερο. Παλία πίστευα ότι αφού με παιδεύεις εσύ με τη συμπεριφορά σου έχω "δικαίωμα" να σε παιδεύω κι εγώ με τη δική μου. Στην πορεία ανακάλυψα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Κατάλαβα ότι είναι καλύτερα να κτυπιέμαι και να τρώω τις σάρκες μου μόνη μου. Σιωπήλά και γι' αυτό πιο βασανιστικά.